Pendant l'attente, on ne sait pas s

Pendant l'attente, on ne sait pas si l'on vit un délice ou un supplice; on se prépare à un saut dont on ignore la réception. Peut-être va-t-on mourir? Peut-être va-t-on être applaudi? Certes, mes chaussures faisaient mauvais effet. Deux morceaux de carton vomi. Plus de trous que de matière. De béances ficeleées par du raphia. Un modèle aérè, ouvert au froid, au vent et même à mes orteils. Deux godillots que ne résistaient à la pluie que depuis que plusieurs couches de boue les avaient encrottés. Je ne pouvais pas me risquer à les nettoyer sous peine de les voir disparaître. Le seul indice qui permettait à mes chaussures de passer pour des chaussures, c'était que je les portais aux pieds. Si je les avais tenues à la main, sûr qu'on m'aurait gentiment désigné les poubelles. Peut-être aurais-je dû conserver mes sabots de semaine? Cependant, les visiteurs de la Villa jaune ne pouvaient pas remarquer cela d'en bas! Et même! On l'allait pas me refeuser pour des chaussures! Léonard le rouquin n'avait-il pas récupéré ses parents alors qu'il avait paradé pieds nus? Tu peux retourner au réfectoire, mon petit Joseph. Tous les dimanches, mes espoirs mouraient sur cette phrase. Le père Pons suggérait que ce ne serait pas pour cette fois non plus et que je devais quitter la scène. Demi-tour. Dix pas pour disparaître. Dix pas pour rentrer dans la douleur. Dix pas pour redevenir orphelin. Au bout de l'estrade, un autre enfant piétinait déjà. Les côtes m'écrasaient le coeur. Vous croyes que j'y arriverai, mon père? A quoi, mon garcon? A trouver des parents. Des parents! J'espère que tes vrais parents ont échappé au danger et qu'ils vont surgir bientôt. A force de m'exhiber sans résultat, j'en venais à me sentir coupable. En fait, c'étaient eux qui tardaient à venir. A revenir. Mais était-ce seulement leur faute? Et vivaient-ils encore? J'avais dix ans. Trois ans plus tôt, mes parents m'avaient confié à des inconnus. Depuis quelques semaines, la guere était finie. Avec elle, s'était achevé le temps de l'espoir et des illusions. Nous autres, les enfants cachés, nous devions revenir à la réalité afin d'apprendre, cpomme on recoit un coup sur la tête, si nous appartenions toujours à une famille ou si nous demeurions seuls sur terre...

Resultaten (Nederlands) 1:

Tijdens het wachten, is het niet bekend als je zag een genot of een kwelling; voorbereiding van een sprong die onduidelijk receptie is. Misschien gaat het om te sterven? Misschien gaat het worden toegejuicht? Toegegeven, mijn schoenen waren slecht effect. Twee stukken van braaksel karton. Meer gaten dan van stof. Van open ficeleees door raffia. Een model aere, open voor de koude, wind en zelfs op mijn tenen. Twee laarzen die zich verzetten tegen regen die sinds verschillende lagen van modder hen encrottes. Ik kon niet het risico van mij te reinigen onder straf te zien verdwijnen. De enige aanwijzing dat toegestaan mijn schoenen naar schoenen, bleek dat ik droeg ze aan de voeten. Als ik de hand gehouden had, zeker dat dat zou vriendelijk aangewezen me opslaglocaties. Misschien moet ik hebben om te houden van mijn schoenen week? Echter, bezoekers van de gele die Villa kon niet zag dit naar beneden! En zelfs! Was het niet me refeuser voor schoenen! Leonard de rouquin had hij niet hersteld zijn ouders terwijl hij had geparadeerd blote voeten? U kunt terugkeren naar de eetzaal, mijn kleine Joseph. Elke zondag, stierven mijn hoop op deze zin. Vader Pons gesuggereerd dat het niet ditmaal ofwel zijn zou en ik moest vertrekken van de scène. U-bocht. Tien stappen aan het verdwijnen. Tien stappen terug in pijn. Tien stappen aan weer een wees geworden. Aan het einde van de dais, een ander kind, getreuzel al. Naast verpletterd me het hart. U croyes dat ik krijg er, mijn vader? Wat, jongen? Op zoek naar verwanten. Ouders! Ik hoop dat je echte ouders het gevaar ontsnapte en zij spoedig zullen ontstaan. Doordat ze mezelf zonder resultaat kwam ik in schuldig te voelen. In feite, was het zij die waren traag om te komen. Een terugkeer. Maar was dit alleen hun schuld? En ze nog leefden? Ik was tien jaar oud. Drie jaar eerder, had mijn ouders vertelde me aan vreemden. In de afgelopen weken was de oorlog voorbij. Met het, een einde aan de tijd van hoop en illusies. Wij de kinderen verborgen, we hadden om terug te keren naar de realiteit om te leren, cpomme zij ontvangt een klap op het hoofd, als we nog steeds behoren tot een familie of als we alleen op aarde blijven...

Resultaten (Nederlands) 2:

Tijdens het wachten, weten we niet of men woont een genot of een kwelling; bereiden we een sprong van onzekere ontvangst. Misschien zul je sterven? Misschien zullen we worden toegejuicht? Zeker, mijn schoenen waren slecht effect. Twee stukken karton braaksel. Meer gaten dan materiaal. Ficeleées open beten met raffia. Een geventileerd model, open voor de kou, wind en zelfs mijn tenen. Twee laarzen die zal opstaan ​​om de regen die sinds meerdere lagen modder waren de encrottés. Ik kon het niet wagen te reinigen of het risico ze te zien verdwijnen. De enige aanwijzing dat mag mijn schoenen te gaan voor schoenen was dat ik droeg tot teen. Als ik in zijn hand had gehouden, dat konden wij u vriendelijk benoemd me de vuilnisbak. Misschien moet ik mijn week van hoeven te houden? Echter, de bezoekers van de Gele Villa kon het niet opmerken van onderen! En zelfs! Het was verkeerd voor mij refeuser schoenen! Leonardo de roodharige had hij niet hersteld zijn ouders toen hij op blote voeten werd geparadeerd? U kunt terug naar de eetzaal, kleine Joseph gaan. Elke zondag, mijn hoop stierf op deze zin. De Pons vader gesuggereerd dat dit niet zou deze keer niet en ik moest de scène te verlaten. Draai je om. Tien stappen om te gaan. Tien stappen om te gaan in de pijn. Tien stappen om wees geworden. Na de etappe, een ander kind al met voeten getreden. De ribben waren verpletterende mijn hart. Je croyes als ik daar, vader? Wat, mijn jongen? Om ouders te vinden. Ouders! Hoop dat je echte ouders ontsnapt aan het gevaar en ze zullen binnenkort verschijnen. Een kracht om mezelf te laten zien, zonder resultaat, kwam ik schuldig te voelen. In feite was het die traag in komen waren. Een rug. Maar was het alleen hun schuld? En ze waren nog in leven? Ik was tien. Drie jaar geleden, mijn ouders vertelde me om vreemden. In de afgelopen weken, het bijna voorbij was. Met het was de tijd van hoop en illusies voltooid. Wij, de verborgen kinderen, keren we terug naar de realiteit om te leren, cpomme het een klap ontvangt op het hoofd, als we nog behoorde tot een familie of als we blijven alleen op aarde ...

Resultaten (Nederlands) 3:

Terwijl je wacht, we weten niet wat we in de vreugde van het leven of de pijn. We zijn bereid om de sprong niet ontvangen.Misschien zijn we dood?Misschien moeten we toejuichen?Natuurlijk, mijn schoenen zijn slechte invloed.Twee stukken karton braken.Het grote gat van materialen.Van B é) ficele é ES schelpen.A é r è open model, koude, wind, zelfs in mijn tenen.Twee laarzen, niet tegen de regen, omdat ze een encrott é modder. Ik kan het risico niet waard op ruim onder de verdwijnen.Het enige dat ik schoenen op de schoen, dat is mijn voet.Als ik de hand, denk ik dat ik zal zachtjes de aangewezen weg.Misschien moet ik mijn schoenen?Maar toeristen Villa gele niet zeggen.Zelfs.We zullen niet refeuser schoenen!伦纳德姜 niet bij z 'n ouders, hij parad é op blote voeten?Kun je terug gaan naar mijn kleine restaurant, Joseph.Elke zondag,Ik hoop dat voor deze opmerking.M 'n vader Pons heeft aangetoond dat het niet voor deze keer niet, ik moet weg.Draai je om.Tien niet verdwijnen.Niet de pijn van tien naar huis.Tien stappen zijn wezen.Op het podium, een ander kind PI é tinait hebben.Mijn hart sloeg aan de kust.Je croyes, dat zal ik doen, mijn vader?Wat isMijn kind?Zijn ouders gevonden.De ouders.Ik hoop dat je biologische ouders is buiten gevaar, ze zullen snel kwam ik met kracht zonder resultaat, dan voel ik me schuldig.Het feit dat ze met hun voeten.Hij is terug.Maar het is hun schuld?En ze woonde?Ik drie jaar geleden, tien jaar oud.M 'n ouders aan vreemden.Sinds een paar weken, bijna is beperkt.Ze is de voltooiing van de tijd, hoop en dromen.Onze kinderen te verbergen, we moeten terug naar de realiteit te leren, we zijn cpomme de klap op het hoofd, als we appartenions altijd een familie of als we alleen nog op de aarde...